درماتیت سبورئیک رایج ترین نوع درماتیت است که بر روی کانال گوش خارجی اثر می گذارد و معمولا با خارش مزمن، خشکی، پوسته شدن پوست در حفره کونکا و در دیواره خارجی کانال گوش خارجی آشکار می شود. اغلب سرومن کاملا یا تقریبا کامل وجود ندارد. علاوه بر درگیری کانال گوش، غالبا پوست سر، ابرو و چروک پشت لاله با پوسته های ظریفی درگیر می شوند. بیماری مهم است، نه تنها به خاطر اینکه خارش فرد را آزار می دهد بلکه به خاطر اینکه تحریک مزمن پوست کانال خارجی اثر آن را به عنوان سدی در برابر عفونت کم می کند. بیماران با درماتیت مزمن بیشتر ازجمعیت نرمال مشکوک به اتیت باکتریایی خارجی مزمن هستند. در بسیای از بیماران با اتیت خارجی راجعه، کانال خارجی گوش خشک، پوسته پوسته و خارش دار است.
در بعضی بیمارانی که سال ها مشکل کمی با قرمزی پراکنده ای که هفته ها تا ماه ها طول می کشد دارند، بیماری غیر قابل پیش بینی است.
اتیت حاد باکتریایی خارجی، عفونت کانال و قسمتی از لاله است. این اختلال نسبتا شروع ناگهانی دارد و به وسیله درد شدید محدود شده به کانال گوش خارجی تشخیص داده می شود. یک مشخصه مهم تشخیصی حساسیت شدید هر گونه حرکت در لاله و بافت های اطراف کانال گوش خارجی است. چنین تندرنس هایی در تشخیص اتیت خارجی از اتیت مدیای حاد کمک کننده خواهد بود.
درد اتیت مدیای حاد حتی با حرکت شدید لاله هم متاثر نمی شود. قرمزی ممکن است وجود داشته باشد، و در موارد شدید ممکن است ادم Subepithelial به اندازه کافی باشد که موجب رنگ پریدگی بافت های سطحی گردد. معاینه فیزیکی اگزودای چرکی مخاطی که اغلب رقیق و کم است و در کانال گوش خارجی تجمع می یابد را نشان می دهد. این امر با تورم بافت کانال گوش و چرک و خون مشخص می شود. در بسیاری از موارد معاینه کامل پرده به دلیل تندرنس شدید و تورم زیاد کانال امکان پذیر نیست. تب، بی حالی، وسایرعلائم عفوت سیستمیک به ندرت وجود دارد.
درمان روند این بیماری شامل خارج کردن بافت آسیب دیده و مواد چرکی، رساندن عوامل اسیدی کننده و ضد باکتری به موضع و درمان باکتریایی سیستمیک می باشد. فرایندی که در آن آنتی بیوتیک ها و کورتیکواستروئیدها مثل سیپروفلوکساسین و دگزامتازون با هم ترکیب می شوند.
در مطالعات کنترل شده مشخص شده که استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی به تنهایی بسیارموثراست و باید در اکثر موارد، در ابتدای لیست درمان قرار گیرند. در کانال خارجی که در اثر ورم بسته شده باشد، می توان یک فتیله کوچک قرار داد. فتیله از مواد قابل بسطی ساخته شده که می تواند دارو را به داخل کانال ببرد. هنگامی که میزان زیادی دبری مخاط چرکی در کانال جمع شده باشد، پاکسازی مکانیکی دبری ها با استفاده از میکروسکوپ جراحی وساکشن برای مدیریت موفق این امر، لازم و ضروری است. در موارد شدید، ممکن است نیاز باشد که چنین پاکسازی هر روز یا یک روز در میان انجام شود.
نکته:
از ورود عمدی آب به گوش بیماران دیابتیک حتی برای خارج کردن سرومن، خودداری کنید. این امر به تسهیل رشد باکتری می انجامد که در بیماران دیابتیک که مستعد عفونت هستند می تواند به اتیت خارجی نکروزان منجر شود.
قارچ های بسیار متنوعی در کانال گوش نرمال وجود دارد. اغلب ارگانیسم های قارچی در اپی تلیوم پوسته پوسته شده، سرومن یا دبری چرکی مخاطی خشک شده ازعفونت باکتریایی قبلی رشد می کند. اتیت قارچی خارجی واقعی با ورود عوامل قارچی به بافت نامتداول است و در افرادی که به طور معنا داری ضعف ایمنی دارند محدود می باشد. اتیت قارچی خارجی در مناطق گرم و شرجی استوایی می تواند شایع و مشکل ساز باشد، جایی که قارچ ها در گرما و رطوبت آن بیشترند. به علاوه، افراد سالمی که در معرض درمان طولانی مدت با آنتی میکروبهای سیستمیک یا آنتی بیوتیک های موضعی قرار دارند، ممکن است برای رشد عفونت قارچی در کانال گوش پرخطر باشند.
این امر نگرانی معمولی در بچه هایی است که درمان تیمپانوستومی ( قرار دادن تیوب ) را برگزیدند واز آنتی بیوتیک های موضعی گوش با درجات مختلف برای ترشح بعد از عمل استفاده می کنند. مدارک اخیر نشان می دهد که آنها ممکن است در خطر ترشح مزمن در اثر عفونت قارچی باشند. اکثر اتیت های قارچی که از نظر کلینیکی مهمند به وسیله کاندیدا یا آسپرژیلوس ایجاد می شوند.
اغلب بیماران از خارش مداوم، ترشح، درد، اختلال شنوایی یا احساس انسداد شکایت می کنند. درمان با ادامه آنتی بیوتیک تراپی، پاکسازی گوش، خارج کردن اجسام خارجی مثل تیوب و استفاده از آنتی سپتیک صورت می گیرد. عوامل اسیدی کننده هم می توانند مفید باشند چون قارچ ها بهPH محیط حساسند. گاهی اوقات به خصوص در افراد با ضعف ایمنی استفاده از ضد قارچ های سیستمیک یا موضعی ممکن است لازم باشد.
اتیت خارجی بدخیم (MOE) استئومیلیت استخوان تمپورال و قاعده جمجمه است که هر چند زندگی نادری دارد بیماری تهدید کننده ای است که از کانال گوش شروع می شود و به قاعده استخوان جمجمه حمله می کند. این بیماری اغلب با بیماران دیابتیک مسن که کنترل قند خون ضعیفی دارند، مرتبط است اما در بیماران با HIV یا سایر شرایط ضعف ایمنی می تواند رشد پیدا کند. سودوموناس تقریبا علت همه موارد MOE در دیابتی هاست. عفونت قارچی در افراد با نقص ایمنی می تواند عامل عفونت باشد.
آترزی گوشی مادرزادی می تواند لاله، کانال، فضای گوش میانی یا استخوانچه ها را شامل شود. چنین بدشکلی هایی می تواند به تنهایی یا در ارتباط با مناطق دیگر یا بد شکلی های جزیی رخ دهد. انواع متفاوتی از سندرم های مرتبط با بد شکلی های گوش شناخته شده اند. بد شکلی های گوش خارجی و میانی تقریبا یک در هر 10000 تا 20000 تولد است.
بدشکلی های یک طرفه 4 برابر دو طرفه رواج دارد. به دلیل اینکه رشد جنینی گوش قبل از 28 هفتگی بارداری پایان می یابد، صدمات اواخر بارداری تاثیر گوشی ندارند. از آنجایی که قسمت های گوش خارجی ( کانال گوش خارجی ) و گوش میانی از زیر بنای جنین شناسی یکسانی ایجاد می شوند ، اغلب بدشکلی های گوش میانی و کانال گوش به هم مرتبطند. خوشبختانه، با این حال، حلزون، مجاری نیمدایره و عصب 8 به ندرت متاثر می شوند. اغلب افراد با آترزی مادرزادی گوش عملکرد سیستم حسی – عصبی شنوایی شان نرمال است. مسیر آناتومیکی عصب صورتی اغلب در بد شکلی های گوش و استخوان تمپورال تغییر می کند، اما عملکرد عصب صورتی به ندرت تحت تاثیر قرار می گیرد. اغلب یک صفحه استخوانی جایگزین پرده می شود و انواع بسیاری از بدشکلی ها و دفرمیتی های استخوانچه ای ممکن است وجود داشته باشند.
در صورتی که بد شکلی آشکار در لاله رخ دهد، آتروزی معمولا فورا و اغلب در روز تولد تشخیص داده می شود. بدشکلی لاله در صورتی که کانال خارجی کاملا وجود نداشته باشد، آنوشیا و در صورتی که بقایایی بر جا گذاشته باشد، میکروشیا نامیده می شود. اگر لاله نرمال باشد تشخیص تنگی یا آترزی کانال گوش ممکن است برای سال ها به تاخیر بیفتد. بررسی فیزیکی باید دنبال آنومالی های دیگر باشد و شامل ارزیابی میکروسکوپی گوش مقابل وارزیابی عملکرد عصب صورتی می باشد. اگر کانال گوش در سمت متاثر وجود داشته باشد ارزیابی تنگی یا آترزی میانی مهم است. این امر ممکن است در بچه های کوچک سخت باشد و نیازمند بررسی های رادیوگرافیک باشیم.
در ارزیابی اولیه، تعیین صحیح آستانه شنوایی از بررسی های رادیوگرافیک مهم تر است. انجام تست ABR از هر دو نوع AC و BC اساسی است زیرا توان بخشی شنوایی باید مدت ها قبل از کاندیداتوری جراحی صورت گیرد.
در کودکی که در گیری یک طرفه دارد ارزیابی های بیشتر ممکن است تا 5-6 سالگی به عقب بیفتد. با این حال، تقویت باید هنگامی که درگیری دو طرفه کشف شود یا هر گونه سوالی در رابطه با شنوایی ایجاد شود، سریعا در دسترس قرار گیرد. گزینه های در دسترس، شامل استفاده از تقویت کننده های مرسوم است، سمعک BC خارجی و کاشته شده.
ترمیم کانال خارجی،پرده و فضای گوش میانی به وسیله تکنیک های جراحی متفاوت انجام می شود. اینکه کدام بیمار بیشترین پتانسیل را برای موفقیت در عمل جراحی دارد، بر پایه یافته های متفاوت آناتومیکی با یک CT بستگی دارد. نتایج مطلوب در افراد با شدت ابنورمالی کمتر محتمل تر است. جراحی موفق است که SRT بعد از عمل 25 تا 15 دسی بل HL باشد. هر چند ترمیم اترزی یک طرفه در گذشته بحث انگیز بوده است، در بچه ها و خانواده های ( والدین ) واقع بین درباره نتایج بعد ازعمل خوب در نظر گرفته می شود و در این موارد ترمیم جراحی ممکن است صورت گیرد. دشواری عمل، آسیب به عصب صورتی را در شرایط نادر محتمل می سازد. همچنین کاهش شنوایی حسی عصبی در 15% موارد، عدم بسته شدن فاصله راه هوایی استخوانی در کمتر از 30% و انسداد مجدد کانال گوش ممکن است اتفاق بیفتد.
ترمیم جراحی آنوشیا یا میکروشیا زودتر از آترزی کنترل می شود. این امر با جراحی زیبایی صورت زمانی که بیمار به سنی برسد که اندازه دنده او برای پیوند درچارچوب گوش خارجی جدید کافی باشد، استفاده می شود.
استئوما واگزوستوز دو ضایعه مجرای کانال هستند که می توانند رشد کنند و باعث انسداد گردند. این دو ضایعه اغلب با هم اشتباه می شوند اما هیستوپاتولوژیکی آنها کاملا متفاوت است. در کلینیک، آنها مشخصات تشخیصی جداگانه ای دارند.
اگزوستوز جوانه ای از پری استئال است که در کانال استخوانی گوش گسترش می یابد و در افرادی که در معرض آب سرد هستند، معمول است. این ضایعه اغلب متعدد و دوگوشی است و در موارد انتقالی شدید یا اتیت خارجی راجعه، نیاز به خارج کردن دارد. بر عکس، استئوما معمولا یک گوشی، ضایعه ای پایه دار است و درمحل اتصال استخوان با غضروف کانال ایجاد می گردد. آنها به عنوان نئوپلاسم های استخوانی رایج استخوان تمپورال در نظر گرفته می شوند. موارد استفاده جراحی برای استئوما شبیه اگزوستوز است.
