آنچه می خوانید
مقدمه
عفونت گوش خارجی ( بیرونی ، یا گوش شناگر )
علل ایجاد عفونت گوش خارجی
درمان عفونت گوش خارجی
عفونت گوش میانی
چه عواملی باعث عفونت گوش میانی می شود
عوامل خطر برای ایجاد عفونت گوش میانی
علائم عفونت گوش میانی
درمان عفونت گوش میانی
عفونت گوش داخلی ( لابیریت )
چه مدت عفونت گوش داخلی طول می کشد ؟
علائم عفونت گوش داخلی
درمان عفونت گوش داخلی
حقایق و نکاتی در مورد عفونتهای گوش داخلی
توصیه و سفارش
عفونت گوش در کودکان شایع تر از بزرگسالان می باشد . اما بزرگسالان هم مستعد ابتلا به این عفونتها هستند . بر خلاف عفونت گوش کودک که اغلب جزئی هستند و قابل درمان می باشند عفونت گوش در بزرگسالان ممکن است نشان دهنده یک مشکل جدی در سلامت فرد باشد و باید به آن توجه کرد .
سه نوع عفونت گوش وجود دارد که با توجه به موقعیت و مکان آن در گوش نامگذاری شده است که شامل:
- عفونت گوش خارجی
- عفونت گوش میانی
- عفونت گوش داخلی
می باشد که علائم و عوارض آن با یکدیگر متفاوت می باشد .
عفونت گوش خارجی به گوش شناگر معروف هست این نام به خاطر این است که این بیماری بیشتر در شناگران و افرادی که دائما با رطوبت وآب سرو کار دارند بیشتر دیده می شود در این افراد به علت رطوبت کانال مجرای گوش و باکتریهای در این مکانها بهتر رشد پیدا می کنند و باعث عفونت در این ناحیه می شوند .
پوست کانال گوش به صورت یک دیوار محافظتی است در برابر با کتریها و قارچها که از بافت های زیرین خود محافظت می کند . هنگامی که این مانع پوستی شکسته می شود باکتریها و قارچها به بافتهای زیرین حمله می کنند وباعث ایجاد عفونت در این نواحی می شوند . این بیماری بر اثر رطوبت زیاد یا وارد شدن جسم خارجی در کانال گوش ایجاد می شود . رطوبت زیاد در کانال گوش باعث تغییرات محیط اسیدی کانال گوش می شود و محل مناسبی می شود برای رشد باکتریها و قارچها همچنین خراش و صدمه دیدن مجرای گوش در هنگام استفاده از جسم خارجی ( مثل گوش پاک کن ) باعث از بین رفتن پوست مجرای گوش و مستعد شدن آن به عفونت می شود . بعضی از مواد شیمیایی نیز باعث تحریک کانال گوش به عفونت می شود .
آسیب های استفاده از گوش پاک کن را جدی بگیرید
- گوش درد
- خارش کانال گوش
- قرمزی مجرای گوش
- تورم مجرای گوش
- وجودتر ترشحات چرکی و چرک خون
- کم شنوایی
- ایجاد زنگ در گوش
- احساس پری گوش
- درد در صورت و گردن
- تورم گره های لنفی
شامل اجتناب از شنا و حمام رفتن مداوم و استفاده از مسکنها برای تسکین درد و استفاده از آنتی بیوتیکها با نظر پزشک متخصص ، معمولا پزشکان از داروهایی را تجویز می کنند برای تسکین درد و اسید وز کردن مجرای گوش . تشخیص عفونت گوش خارجی ، پرده گوش و یا عفونتهای گوش میانی از طریق معاینه و اتوسکوپی صورت می گیرد . رنگ پرده گوش سالم صورتی مایل به خاکستری می باشد درحالیکه پرده گوش دچار عفونت معمولا متورم و قرمز می باشد . غیر از معاینه از روشهای مرسوم تشخیص عفونت گوش خارجی و میانی و بررسی وجود مایع در گوش میانی ، آزمایشهای تمپانومتری رادیومتری انجام می دهیم . معمولا برای کودکانی که دچارعفونتهای پی در پی گوش میانی می شوند جهت بررسی سلامت سیستم ایمنی کودک و آزمایش خون نیز درخواست می شود .
کلینیک سمعک اشراق با انجام تست های این بیماری و همراهی در درمان آن و همچنین انجام انواع تست های شنوایی سنجی می تواند افراد کم شنوا را یاری دهد. در زمینه سمعک نیز با متخصصین در این زمینه به همراه مشاوره برای انتخاب سمعک با مناسب ترین قیمت سمعک از دیگر خدمات این کلینیک می باشد.
اوتیت خارجی یک بیماری رایج در گروه سنی کودکان است. علامت غالب اوتیت خارجی حاد، اغلب گوش درد شدید و گاهی اوقات همراه با اتوره است. اوتیت خارجی مزمن ممکن است منجر به کاهش شنوایی انتقالی شود و اغلب همراه با خارش و درد ظاهر می شود.
ارزیابی بیمار شامل شرح حال کامل و معاینه دقیق گوش است. اِدم مجرای گوش و اُتوره سفت از علائم فیزیکی بارز بیماری در فاز حاد هستند. سایر یافته های فیزیکی ممکن است شامل غدد لنفاوی قابل لمس و حساس در ناحیه اطراف گوش و قرمزی و تورم لاله گوش و پوست اطراف گوش باشد. عوامل خطر مستعد کننده برای ایجاد اوتیت خارجی عبارتند از ترومای خارجی، خیساندن پوست در اثر آب یا رطوبت، خشکی بیش از حد (خشکی پوست کانال و کمبود سرومن)، وجود آسیب پوستی (مانند اگزما)، و انسداد غدد.
شایع ترین ارگانیسم های عامل اوتیت خارجی سودوموناس آئروژینوزا و استافیلوکوکوس اورئوس و قارچ هایی مانند کاندیدا و اسپرژیلوس هستند. مدیریت بیماران مبتلا به اوتیت خارجی حاد شامل پاک کردن دبری ها، درمان موضعی با عوامل اسیدی کننده و ضد میکروبی است و گاهی اوقات درمان ضد میکروبی سیستمیک است. مدیریت بیماران مبتلا به اوتیت خارجی مزمن شامل پاکسازی دبری ها همراه با عوامل اسیدی و خشک کننده های موضعی است. گاهی اوقات، جراحی برای پاکسازی، هوادهی و یا برداشتن بافت اسکار در اوتیت خارجی مزمن ضروری است.
پیشگیری از اوتیت خارجی در کودکان مستعد، مانند شناگران ضروری است. موثرترین پیشگیری، استفاده از الکل رقیق 70 درصد یا اسید استیک (2 درصد) بلافاصله پس از شنا یا حمام کردن است. دستکاری گوش باید به حداقل برسد، مانند عدم استفاده از گوش پاک کن. در طول یک دوره حاد اوتیت خارجی، بیماران نباید شنا کنند و گوش ها باید در هنگام استحمام از آب محافظت شوند(جلوگیری از ورود آب به گوش).
عفونتهای گوش میانی معمولا بر اثر ویروسها و کمتر از از طریق باکتریها ایجاد می شود . تورم ناشی از عفونتهای تنفسی فوقانی یا آلرژی باعث انسداد و تورم و بد عملکردی شیپور استاش شده و مانع از ایجاد جریان هوا .
- تهویه مناسب در گوش میانی می گردد ضعف عملکرد استاش باعث می شود در فضای گوش میانی خلاء و فشار منفی ایجاد شده و این علاوه بر اثر مضاعف به بد عملکردی شیپور استاش ، باعث می شود که نوعی سیستم مکش برای ورودها ویروسیها و باکتریها از سیستم تنفسی فوقانی به گوش میانی و همجنین باعث عدم تخلیه مایع در گوش میانی و تجمع آن می گردد . این محیط مایع ، محیط مناسبی برای رشد باکتریها و ویروسها بوده و نهایتا عفونتهای گوش را به همراه دارد وجود مایع و عفونت باعث می شود ارزش و حرکت پرده تمیان مختل شده نتیجتا بیمار احساس کم شنوایی می کند .
عفونت گوش میانی وقتی اتفاق می افتد که لوله یا همان شیپور استاش متورم یا مسدود شده و عملکرد طبیعی آن که تعادل فشار هوا و خروج ترشحات از گوش میانی به حلق است مختل می شود .
- آلرژی
- سرما خوردگی
- عفونتهای سینوسی
- مخاط اضافی
- سیگار
- لوزه سوم
- تغییرات فشار هوا
عفونت گوش بیشتر در کودکان رخ می دهد چون شیپور استاش در کودکان کوتاه تر ، باریک تر ، و افقی تر ، نسبت به بزرگسالان می باشد . و همچنین کودکانی که از شیر خشک در شیشه تغذیه می کنند نسبت به کودکانی که از شیر مادر استفاده می کنند مستعد تر به عفونت گوش میانی هستند .
عوامل خطر دیگر برای عفونت گوش میانی :
- تغییرات آب و هوا
- تغییرات ارتفاع
- قرار گرفتن در معرض دود سیگار
- استفاده از پستانک
- بیماریها و عفونتهای گوش اخیر
علائم عفونت گوش میانی 2 تا 7 روز پس از شروع سرما خوردگی یا عفونتهای سیستم تنفسی فوقانی بروز می کند علائم عفونت گوش شامل موارد ذیل می باشد .
- درد گوش ( خفیف یا شدید )
- تب
- ترشح از گوش ( ممکن است زرد یا قرمز باشد )
- کم شنوایی
- وزوز گوش
- مشکل خواب
- احساس پری در گوش
- از دست دادن اشتها
درمان عفونت گوش در ابتدای ابتلا ، تسکینی است که بیشتر به تسکین درد متمرکز می شود و بعد از چند روز با رعایت نکات بهداشتی بیمار بهبود پیدا می کند اما اگر عفونت طولانی شد و یا بیمار دچار عفونتهای مکرر شود پزشک متخصص آنتی بیوتیک را تجویز می کند که معمولا به صورت خوراکی می باشد برای کودکانی که دچار عفونتهای مکرر گوش می شوند در صورت عدم درمان با داروها برای تخلیه و تهویه گوش از VT یا لوله تهویه که در پرده گوش قرار داده می شود . و توسط پزشک متخصص این کار انجام می شود . راه حل بعدی برداشتن لوزه سوم است که از طریق جراحی و با نظر پزشک جراح گوش و حلق و بینی انجام می گردد .
اوتیت میانی(عفونت گوش میانی) می تواند در کودکان به صورت اوتیت میانی حاد و به عنوان دو نوع اوتیت مزمن رخ دهد: اوتیت میانی چرکی مزمن و اوتیت میانی سروزی مزمن. در کنار سرماخوردگی، اوتیت میانی حاد شایع¬ترین بیماری تشخیص داده شده در کودکان در ایالات متحده است. این بیماری در کودکان خردسال 6 تا 18 ماهه شایع‌تر است و 86 درصد از کودکان تا سن 1 سالگی حداقل یک دوره اوتیت میانی حاد را تجربه می‌کنند. اوتیت میانی حاد با افزایش سن کاهش می یابد و به ندرت در نوجوانان رخ می دهد. اکثر عفونت¬های گوش توسط ویروس ها و باکتری های دستگاه تنفسی فوقانی ایجاد می¬شود. شایع ترین مقصرهای ویروسی، ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV)، راینوویروس و ویروس آنفولانزا هستند. ویروس ها با حمله مستقیم به گوش میانی و اختلال در عملکرد شیپور استاش یا با ایجاد آسیب التهابی که اتصال باکتری ها به اپیتلیال تنفسی را تسهیل می کند، باعث عفونت گوش می شوند. تقریباً 65 تا 75 درصد از عفونتهای گوش میانی ناشی از باکتری است. پنوموکوک ها به مراتب خطرناک ترین باکتری اوتیت میانی حاد هستند. حتی اوتیت پنوموکوکی کنترل نشده می تواند منجر به مننژیت شود.
آسیب زایی اوتیت میانی عمدتاً از طریق اختلال عملکرد شیپور استاش است. شیپور استاش از گوش میانی در برابر ترشحات نازوفارنکس محافظت می کند، ترشحات تولید شده در گوش میانی را به داخل نازوفارنکس تخلیه می کند و اجازه می دهد فشار هوا با فشار اتمسفر در گوش میانی متعادل شود. نوزادان و کودکان به دلایل مختلفی در معرض ابتلا به عفونت گوش میانی هستند. اولاً، شیپور استاش آنها کوتاه تر و افقی تر است به طوری که تخلیه گوش میانی مختل می شود. دوم، کودکان مستعد ابتلا به احتقان ناشی از عفونت حاد دستگاه تنفسی فوقانی (URI)، دود سیگار، یا آلرژن‌ها و آلاینده‌های محیطی هستند. احتقان باعث ایجاد فشار منفی گوش میانی می‌شود که در نتیجه انسداد متناوب شیپور استاش می‌تواند منجر به تجمع باکتری ها شود. سوم، کودکان عملکرد مخاطی کافی لازم برای حفظ عملکرد شیپور استاش را ندارند.
تشخیص اوتیت میانی حاد، به ویژه در نوزادان و کودکان خردسال، اغلب با درجه ای از عدم قطعیت انجام می شود. سابقه بالینی تب، گوش درد(یا کشیدن گوش در نوزاد) و تحریک پذیری یا گریه بیش از حد در نوزاد یا کودک نوپا غیراختصاصی است و اغلب با عفونت های ویروسی بدون عارضه دستگاه تنفسی فوقانی همپوشانی دارد. آکادمی اطفال آمریکا (AAP) بیان می کند که برای تشخیص دقیق اوتیت میانی حاد، پزشک باید سابقه شروع حاد را تأیید کند، علائم ترشح گوش میانی (MEE) را شناسایی کند و وجود علائم و نشانه‌های التهاب گوش میانی را ارزیابی کند. ترشح گوش میانی شایع تر از اوتیت میانی حاد است. تمایز بین ترشح گوش میانی و اوتیت میانی حاد برای متخصص اطفال اغلب دشوار است. ترشح گوش میانی ممکن است همراه با عفونت های تنفسی فوقانی ویروسی باشد، که مقدمه ای برای اوتیت میانی حاد است یا ناشی از عواقب ترشح گوش میانی باشد. پرده گوش در اوتیت میانی حاد در معاینه اتوسکوپی پرخون (قرمز روشن)، ملتهب و برآمده است. در مرحله پیشرفته، پرده گوش با ترشح مایع چرکی یا خونی از گوش پاره می شود. به طور سنتی اوتیت میانی حاد با آنتی بیوتیک درمان می شود.
بهترین درمان برای اوتیت میانی حاد پیشگیری است. علاوه بر واکسن پنوموکوک، یکی دیگر از اقدامات پیشگیرانه تغذیه با شیر مادر است که محافظت مادام العمر در برابر بیماری های عفونی، از جمله اوتیت را به همراه دارد. در حال حاضر به این امید که درمان ضد ویروسی زودهنگام خطر ابتلا به اوتیت میانی را به دنبال عفونتهای دستگاه تنفسی کاهش دهد، تحت بررسی است.
اوتیت میانی مزمن به دو دسته تقسیم می شود: اوتیت میانی چرکی مزمن و اوتیت میانی سروزی مزمن. اوتیت میانی چرکی مزمن از نظر زمانی با اوتیت حاد مرتبط نیست، زیرا تغییرات پاتولوژیک در گوش میانی متفاوت است. علائم کلاسیک اوتیت چرکی مزمن ایجاد شده، اتوره و کم شنوایی است. اوتیت میانی چرکی مزمن می تواند منجر به تشکیل کلستئاتوم شود، کیستی که حاوی سلول های اپیتلیال، که می تواند باعث فرسایش موضعی استخوان و احتباس مواد عفونی شود. اوتیت میانی سروزی مزمن یکی از شایع ترین بیماری های دوران کودکی است. این بیماری به عفونت، انسداد شیپور استاش، اختلالات آلرژیک یا ایمونولوژیک و بزرگ شدن آدنوئید مربوط می شود.
التهاب در گوش داخلی که شامل حلزون ( شنوایی ) مجرای نیم دایره و اوتریکول ساکول ( مرتبط به تعادل ) که به صورت عفونتهای ویروسی و با کتریایی بروز می کند . عفونت ویروسی شایع ترین علت عفونت گوش می باشد . ویروسهای مرتبط به عفونت گوش شامل آنفولانزا ، تبخال ، و فلج اطفال ... می باشد که از نوع عفونت باکتریایی شایع تر می باشد .
بستگی به این دارد عفونت چه قدر شدید باشد . اگر به موقع درمان شود بیشتر عفونتهای گوش داخلی از چند روز تا 2 هفته بدون آسیب دائمی در گوش بر طرف می شود اما برخی از عفونتهای گوش داخلی ممکن است باعث آسیب جزئی یا شدید شنوایی بشود . اگر سیستم تعادلی دهلیزی نیز آسیب ببیند ممکن است زمان بهبودی طولانی تر شود نسبت به عفونتهای گوش میانی و خارجی ، عفونتهای گوش داخلی دوام بیشتری دارند و تا 6 هفنه نیز ممکن است درمان آن طول بکشد .
علائم عفونت گوش داخلی به سرعت شروع شده و ممکن است برای چند روز علائم آن شدید باشد این علائم شامل :
- سرگیجه
- حالت تهوع
- کم شنوایی
- وزوز گوش
- مشکل در تمرکز چشمها
- سبکی سر
معمولا داروهایی تجویز می شوند که برای کنترل علائم مفید باشند . از این داروها می توان به آنتی هیستامین ها ، داروهای آرامش بخش و کورتیکواستروئیدها اشاره کرد . در صورت عفونت فعال آنتی بیوتیک تجویز می شود و برای کم شدن و تسکین سرگیجه از راه حلهای زیر استفاده کنید .
- از تغییر دادن ناگهانی سر خود داری کنید
- در حین حمله سرگیجه بنشینید
- اگر دراز کشیده اید یا نشسته اید به آرامی از جایتان بلند شوید .
- در هنگام حملات سرگیجه از نگاه کردن به چراغهای چشمک زن و صفحات روشن خودداری کنید .
- از نور کم به جای تاریکی یا نور خیلی زیاد استفاده نمایید .
- از سوار شدن در مترو و اتوبوس خودداری کنید .
- از رانندگی جدا خودداری فرمائید .
- در پیک حملات از ورزش و حرکات بدنی خودداری نمایید .
- شایع ترین علت عفونت گوش داخلی ویروسها هستند و کمتر به صورت باکتریال اتفاق می افتد .
- بیشتر عفونتهای گوش میانی و خارجی خفیف بوده و طی یک یا دو هفته درمان می شوند اما عفونتهای گوش داخلی دوام بیشتری دارد .
- توجه داشته باشید اکثر عفونتهای گوش در گوش میانی اتفاق می افتد و علائم آن با عفونتهای گوش داخلی متفاوت است . معمولا عفونتهای گوش میانی با تب و ترشحات همراه است و بیمار دارای علائم گلو درد و فشار سینوسی و آبریزش بینی است که در عفونتهای گوش داخلی دیده نمی شود
- مشکلات شنوایی در عفونتهای گوش داخلی بیشتر است .
- عفونتهای گوش داخلی همراه با تهوع و سرگیجه و استفراغ است که معمولا در عفونتهای گوش میانی دیده نمی شود .
- غفونت گوش داخلی مسری نیست اما علت آن که ویروس یا باکتری است ممکن است مسری می باشد .
توصیه و سفارش
- از درمانهای خانگی پرهیز کنید .
- در هنگام تب و درد گوش سریعا به پزشک مراجعه کنید .
- داروهای تجویزی را منظم استفاده کنید .
- قبل و بعد از درمان حتما طبق نظر به پزشک آزمایش شنوایی سنجی انجام دهید .
- اگر عفونتها تکرار شونده باشند نیاز به بررسیهای بیشتری می باشد .
حتما به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه نمایید .
- در درمان صبور باشید و استرس بی مورد را در خود کم کنید .
